Με ανησυχεί το γεγονός ότι κάποια από τα παιδιά μου αντιμετωπίζουν τη συζήτηση για την 28η Οκτωβρίου σαν μέρος ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού, όπου ο θάνατος, από όπου και όπως και να προέρχεται, προκαλεί ευχαρίστηση, μία στρεβλή "ηδονή". Σε μεγάλο βαθμό είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης της ηλικίας, όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ο εθισμός στο θάνατο κάποιου, χωρίς να προκαλείται η παραμικρή αντίδραση. Δεν φταίνε όμως τα παιδιά. Φταίμε εμείς που τα αφήνουμε να βλέπουν ειδήσεις, να παρακολουθούν κάτι ανεπίτρεπτα "παιδικά", να παίζουν κάτι μεγαλειώδους βλακείας παιχνίδια στον υπολογιστή, να μας βλέπουν να μην αντιδρούμε πια στη δυστυχία που υπάρχει γύρω μας, δίπλα μας, κ.ο.κ.
Με όλα αυτά τα παραπάνω κατέληξα ότι φέτος θέλω να δώσω έμφαση στη συναισθηματική συν-κίνηση των παιδιών μου. Θέλω να συν-κινηθούμε ομού σε ένα συναισθηματικό ταξίδι σε εκείνη την εποχή, και όχι τόσο ιστορικό ή κατασκευαστικό (βλέπε χειροτεχνίες). Αρωγός σε αυτή μου την προσπάθεια και πάλι η τέχνη, είτε είναι ζωγραφική (εδώ, εδώ και εδώ) είτε είναι ποίηση (εδώ), είτε είναι μουσική (εδώ), είτε είναι η φωτογραφία (εδώ), συν τα παρακάτω. Στην τρέλα της σημερινής παράλογης εποχής που ζούμε, το μόνο που έχω να αντιτάξω είναι η τέχνη, ελληνική και παγκόσμια.
