Αυτές τις μέρες έχει γίνει ένα μεγάλο μπέρδεμα με τους αναπληρωτές συναδέλφους, που δε θα έπρεπε μετά από τόσα χρόνια να είναι αναπληρωτές. Η επόμενη χρονιά θα βρει το νησί μας φτωχότερο από εξαιρετικές συναδέλφους. Με κάποιες μάλιστα είχα την τύχη και την τιμή να συνεργαστώ. Άλλες θα τις χάσουμε γιατί κόλλησε το σύστημα και δεν υποβλήθηκε η αίτηση, άλλες για το θέμα με τα παράβολα, άλλες γιατί έπεσαν πάρα πολύ στους πίνακες... θα μας λείψουν. Φυσικά και έχουν δικαίωμα όλοι οι συνάδελφοι στην εργασία. Γι' αυτό πρέπει να μικρύνουν τα τμήματα, να ανοίξουν κι άλλα σχολεία και να ανθίσει η παιδεία, να διοριστούν όλοι οι εκπαιδευτικοί που διψάνε να διδάξουν ή που δεν χόρτασαν να διδάσκουν.
Σημ: κι εγώ από ένα λάθος κουμπάκι που κάποιος πάτησε στο σύστημα εν αγνοία μου χρωστάω (όπως και άλλοι συνάδελφοι στη Σάμο), εδώ και 4 χρόνια ένα ικανό χρηματικό ποσό, που δε μας βοηθούν γραφειοκρατικά και να το αποπληρώσουμε.
Γι' αυτό λοιπόν φιλοξενώ αυτούσια τα συναισθηματικώς φορτισμένα λόγια μιας εξαιρετικής συναδέλφου, που κάποια άτυχα παιδιά, για ένα κόλλημα στο σύστημα, δεν θα την έχουν τα επόμενα χρόνια. Ντρέπομαι πολύ σαν άνθρωπος και σαν εκπαιδευτικός.
"Αξιότιμοι
κύριοι και κυρίες,
Θα σας
παρακαλούσα να δώσετε για δυο λεπτά προσοχή σε αυτά που γράφω γιατί είναι η
δική μου αλήθεια…Σκεφτόμουν αρχικά να δημοσιοποιήσω το επισυναπτόμενο κείμενο στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης,στην τηλεόραση, παντού…για να καταλάβουν όλοι πόσο
πολύ πονάω…Αλλά μπορεί να έπεφτε στα χέρια κάποιου που έχει πιο μεγάλο αγκάθι
από εμένα και να το εξευτέλιζε…Αρκούμαι στο να με ακούσετε και να
συνειδητοποιήσετε ότι δεν είμαστε μόνο αριθμοί στο σύστημα…Αυτός είναι ο λόγος
που σας γράφω.
Είμαι
αναπληρώτρια νηπιαγωγός εννέα χρόνια.. Υπολόγιζα
σε δέκα χρόνια να βγω στην αναγκαστική ανεργία ,που μου προσφέρει το ταβάνι των
120 μηνών προϋπηρεσίας, γιατί δεν είχα σκοπό να κυνηγήσω μεταπτυχιακά μόνο και
μόνο για να έχω ακόμα πέντε χρόνια ζωής στην εκπαιδευτική κοινότητα…Τα λεφτά
των μεταπτυχιακών προτιμώ να τα διαθέσω στην οικογένειά μου…Σε ότι επιμορφώσεις
και σεμινάρια συμμετέχω ,το κάνω καθαρά για το δικό μου προσωπικό όφελος…Η
ανεργία όμως,ήρθε τώρα,αιφνιδίως, από
εκεί που δεν το περίμενα, γιατί η αίτηση μου στον ΑΣΕΠ για κάποιο λόγο δεν
έφτασε στο τελικό στάδιο…Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω…
Θέλετε να μας κάνετε ανταγωνιστικούς…. Γιατί μόνο αυτό βλέπω
ότι θέλετε να έχετε ως αποτέλεσμα …Γιατί δεν προσπαθείτε να μας κάνετε χαρούμενους;
« Χαρούμενες μαμάδες , χαρούμενα παιδιά», έτσι δεν λένε; «Χαρούμενοι πολίτες,
χαρούμενοι πολιτικοί»…Για σκεφτείτε το... Θέλετε
να περάσετε, και περάσατε, την αξιολόγηση…Αλλά ποιο το νόημά της; Να μισηθούμε
μεταξύ μας; Να φοβόμαστε και τον ίσκιο μας ;Ε όχι, σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν
θέλω να συμμετέχω!!!Καλύτερα στην ανεργία!Σας βολεύει κιόλας!
-«Ε μην φοβάσαι μαμά … μπορείς να καθαρίζεις…Αφού σ’ αρέσει να
καθαρίζεις», μου είπαν τα παιδιά μου…Και πραγματικά καλύτερα να καθαρίζω
ξενοδοχεία όπως η μάνα μου, παρά αυτό. Το έκανε η καημένη για να με σπουδάσει…..
Η αξιολόγηση
έρχεται καθημερινά μέσα από τα μάτια των μαθητών μας... Μέσα από τα μάτια των γονέων
… μέσα από τα μάτια των συναδέλφων… Έρχεται το βράδυ που πάμε για ύπνο! Για ποια
αξιολόγηση μιλάτε; Για αυτή που θα γίνει στα χαρτιά; ου ου ου, μπορώ εγώ να σας
αξιολογήσω….! Μπορώ να σας παρουσιάσω εγώ τα πράγματα, όπως εγώ τα θέλω…. ου ου
ου, πανεύκολα!Προγράμματα θέλετε; Ένα σωρό… Κοροϊδία θέλετε; ου ου ου μπορώ να
σας κοροϊδέψω!
Και χάνεται η
ουσία…..
Εκπαιδευτικοί είμαστε…Χαρούμενα ,
καλά παιδιά θέλουμε να έχουμε!
Γιατί δεν στρέφετε την προσοχή σας στο να δουλεύουν όλοι οι
εκπαιδευτικοί; Κάντε τα μαγικά σας…Βρείτε πόρους ώστε να δημιουργήσετε υγιείς
τάξεις των δώδεκα παιδιών… Εύκολο δεν είναι, σας καταλαβαίνω… Αλλά γιατί δεν
μπορεί να γίνει το δικό σας όραμα;
Τώρα με
τον covid 19, που χωρίστηκαν τα πολυπληθή
τμήματα, ήρθε ο 11χρονος γιος μου σπίτι
και μου είπε :
-« Μαμά δεν
περίμενα να το πω αυτό ποτέ…αλλά μου άρεσε πιο πολύ το μάθημα από το διάλειμμα…»…Φαντάσου…Γιατί; Γιατί γινόταν ουσιώδες μάθημα… Όλα τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να
ακουστούν… Είχαν τον χρόνο τους… Τώρα σε μια τάξη των 25 παιδιών ποιο να
πρωτομιλήσει… Και εσείς θέλετε να δημιουργήσετε
ανταγωνιστικά περιβάλλοντα….
Αχ ! Πραγματικά
δεν ξέρω … Δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το όραμά σας …
Θα σας
παρακαλούσα να διαβάσετε το επισυναπτόμενο αρχείο…Μπορεί να μην έχουν συνοχή τα
όσα γράφω…αλλά είναι η δική μου αλήθεια….
3/7/2020
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ
ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Είμαι
αναπληρώτρια Νηπιαγωγός για εννέα χρόνια…Είμαι από τις τυχερές, γιατί έχει
πολλά κενά στον τόπο μου, στην Σάμο και
έτσι έκανα οικογένεια ενώ παράλληλα άρχισα να δουλεύω…Δεν αναγκάστηκα να βάλω
την ζωή μου σε μια βαλίτσα , χωρίς οικογένεια ,όπως τόσοι πολλοί αναπληρωτές
που περνούν από τον τόπο μου κάθε χρόνο…Κάθε χρονιά , δενόμαστε με συναδέλφους και τον Ιούνη
αποχωριζόμαστε…Πόσα κομμάτια τους είναι
από δω και από εκεί..
Μα δεν συντάσσω την
παρούσα επιστολή για τις θυσίες αυτών
των ανθρώπων .Δεν θα μιλήσω για αυτούς που έχουν μπει στο ατέρμονο παιχνίδι του
κυνηγιού μορίων ,μέσω μεταπτυχιακών και τίτλων…Που ας μην γελιόμαστε ,κάποια
στιγμή κάτι καινούριο θα ζητήσουν για να
μας πετάξουν έξω….Θέλω να μιλήσω για τις δικές μου θυσίες…Θέλω μόνο να πω την
δική μου ιστορία….
Την δεύτερη
χρονιά μου ως αναπληρώτρια, απέβαλα… στην προσπάθειά μας να κάνουμε το τρίτο
μας παιδί..Και τότε δεν ήθελα να το παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό,
αλλά έφταιγε τ’ότι κοιμόμουν ελάχιστα γιατί έπρεπε σε «νεκρές ώρες» ,που τα δυο
παιδιά μου κοιμόντουσαν ,να ετοιμάσω το υλικό μου ,ενώ οδηγούσα δυο ώρες την
ημέρα, γιατί είχα τοποθετηθεί μακριά από
το σπίτι μου…Τον Γενάρη απέβαλα.Τεσσάρων μηνών…
Όταν τελικά
κατάφερα να κάνω το τρίτο μου παιδί έπρεπε να το «αφήσω» 64 ημερών, με ότι αυτό
συνεπάγεται, για να μην χάσω μόρια …ΜΗΝ ΠΕΣΩ ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ. Το ήξερες θα μου
πείτε..Ήταν δική σου επιλογή.ΝΑΙ ΗΤΑΝ! ΜΗΝ ΠΕΣΩ ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ….
Τώρα
ξαφνικά…για το πάτημα ενός κουμπιού,για μια κακή σύνδεση διαδικτύου ,έμεινα
στην αφάνεια…Δεν είμαι ούτε στους απορριπτέους ,ούτε στον πίνακα…
Μου πήρατε την
δεύτερή μου οικογένεια…Το Νηπιαγωγείο..πάνω στα πιο παραγωγικά μου χρόνια…Μου στερείτε
το δικαίωμά μου να δουλέψω…
-
«Δεν
ευθύνεται ο ΑΣΕΠ»,μου είπε η υπάλληλος του ΑΣΕΠ, «Είναι δικό σας το
πρόβλημα…Και ένσταση να κάνετε δεν θα δικαιωθείτε!»
Ναι αλλά εμείς
φροντίζουμε τα παιδιά μας στο Νηπιαγωγείο! Όταν λείπει ένα χαρτί,ειδοποιούμε…Διασταυρώνουμε….ΔΕΝ
ΠΕΤΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ!
ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΦΡΟΝΤΙΣΑΤΕ;
Γιατι καταθέσαμε τα
δικαιολογητικά μας στην Α/θμια;Δεν θα έπρεπε να διασταυρωθούν με τις
ηλεκτρονικές μας αιτήσεις;
Αλλά για εσάς στον ΑΣΕΠ
,στο υπουργείο, είμαστε μόνο αριθμοί…
«ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ
ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ, ΤΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ
ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ»
(….γιατί ήρθε η ώρα να μιλήσω και για τα χρήματα που βάζουμε
από το υστέρημά μας οι Νηπιαγωγοί…ιδίως στα μικρά απομακρυσμένα Νηπιαγωγεία…)
ΓΙΑΤΙ; Για να φροντίσουμε οι μαθητές μας! Να έχουν ποιοτική
εκπαίδευση…ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ…Πώς θα δημιουργήσουν χωρίς υλικά;Πώς θα
πάρουν ερεθίσματα;Με το πολυκαιρισμένο εποπτικό υλικό των Δημόσιων
Νηπιαγωγείων; Πέρισυ , την τελευταία εβδομάδα πριν απολυθούμε , έβαψα όλα τα
έπιπλα του Νηπιαγωγείου…Ήθελες ,θα μου πείτε…
ΝΑΙ ΗΘΕΛΑ! ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ
ΞΑΝΑΚΑΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ! ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ!ΓΙΑΤΙ
ΑΥΤΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ…ΚΑΙ ΤΩΡΑ;
ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΤΕΡΕΙΤΕ….
Αναπληρώτρια Νηπιαγωγός…