Η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους - πρόσφυγες

• Δε μπορεί να μιλάμε για διαφορετικότητα, ισότητα και προσβασιμότητα και να μην ασχοληθούμε με ένα θέμα που διέπει την καθημερινότητα των παιδιών και εδώ: τους πρόσφυγες πολέμου. Θέλησα να δουλέψω με τα παιδιά αυτό το κομμάτι όσο περισσότερο βιωματικά μπορώ.
  Στο θέμα αρχικά μας βοήθησε ο βάτραχος από το βιβλίο του Βέλθουις "Ο βάτραχος κι ο ξένος" (Πατάκης). Διαβάσαμε το βιβλίο και σχολιάσαμε αρκετά τη στάση και τη συμπεριφορά των ηρώων. Ψάξαμε για λέξεις που πληγώνουν και για λέξεις ή προτάσεις που θεραπεύουν (το είχαμε δουλέψει εδώ).
  
  

  
  Ζωγραφίσαμε τα συναισθήματα που μπορεί να ένιωσε ο ποντικός ανάλογα με την πρόταση που άκουγε.
  

  
  

  

  
  

  

  
  Ύστερα στο κάθε παιδί δόθηκε στην τύχη και μία φωτογραφία από τα παιδιά της Συρίας και τους πρόσφυγες πολέμου. (πηγή: παιδιά της Συρίας). 
  

  

  
  Το καθένα παρουσίασε τι έβλεπε στη φωτογραφία χωρίς να έχει καμία πληροφορία από πού είναι και τι συμβαίνει παρά καλούνταν να κάνει υποθέσεις. 
  
  Συνθέτοντας το πάζλ αυτών που είδε δει το καθένα, αυτό το καλοκαίρι ή είχε δει στις ειδήσεις, είτε είχε ακούσει στο σπίτι του, βρήκαμε πως πρόκειται για τα προσφυγόπουλα του πολέμου.
  Συγκρίναμε αυτές τις φωτογραφίες με φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου από την κατοχή του 1940 που είχαμε δουλέψει με αφορμή την επέτειο του ΟΧΙ. 
  
  Η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους
  
  Ξεκινήσαμε αποκτώντας ο καθένας από μία αυτοκόλλητη βούλα στο χέρι. Οι περισσότεροι μία άσπρη και 3 μία κόκκινη.
  
  

  Η οδηγία ήταν στους ασπρικανούς να μη θέλουν τους κόκκινους και στους κόκκινους να προσπαθούν να πλησιάσουν τους άσπρους.
   Οι 2 ομάδες έκαναν συμβούλιο για το πώς θα χειριστούν την κατάσταση και τι θα λένε. Οι άσπροι χρησιμοποίησαν όλα τα ρατσιστικά συνθήματα από το «Ο βάτραχος κι ο ξένος», δηλαδή: οι κόκκινοι είναι βρώμικοι, κλέφτες, πονηροί, κακοί, θα μας φάνε το φαγητό, θα μας πάρουν τα σπίτια κ.ά. Οι κόκκινοι στην αρχή σκέφτηκαν να κάνουν κάτι ηρωικό για να τους αποδεχθούν αλλά τους είπα πως δεν ισχύει αυτή τη στιγμή αυτή η συνθήκη. Δεν καίγεται κανενός το σπίτι π.χ. Έπειτα σκέφτηκαν να τους γλυκάνουν με ένα δώρο.
  
  

  

  
  Πήγαν με ευγένεια και με δώρα αλλά οι ασπρικανοί εμμέναν στις απόψεις τους. Να φύγουν από την Ασπρική.
  Οι κόκκινοι ξαναέκαναν συμβούλιο και είπαν πως ήθελαν να δοκιμάσουν να αλλάξουν χρώμα για να τους δεχθούν. Τους βάλαμε μια βούλα άσπρη κάτω από την οποία ακόμα φαινόταν όμως το κόκκινο (αφού κόκκινοι γεννήθηκαν!)
  
  
  

   

  Όχι μόνο δεν έγιναν αποδεκτοί αλλά οι άσπροι θύμωσαν και φώναξαν την αστυνομία να τους φυλακίσει και να τους διώξει από τη χώρα. Για την ακρίβεια αυτή τη στάση την είχαν προαποφασίσει οι άσπροι οπότε ό,τι και να έβλεπαν δεν θα το πίστευαν (στερεότυπα).
  Τους έστειλαν στη χώρα τους την κόκκινη. Εκεί όμως ο κόκκινος κάτοικος (εγώ) δεν τους δέχτηκε γιατί ήταν ξένοι. Φαινόταν από τη βούλα τους πως ήταν από την Ασπρική. Τους ξανάστειλαν στη χώρα τους, την Ασπρική.
  Εκεί το παιχνίδι ρόλων κόλλησε... 
  Ήταν η ώρα να διαβάσουμε το παραμύθι του Ανδρικόπουλου «Η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους».
  

  

   
  Όταν τέλειωσε η ανάγνωση ρώτησα τα παιδιά, τι λάθος υπάρχει σε αυτό το βιβλίο. Με τη συζήτηση και τη μαιευτική μέθοδο βρήκαμε πως ο Πορφύριος Ξεχωριστός έγινε αποδεκτός στην Ασπρική μόνο και μόνο γιατί έσωσε κάτι παιδάκια. Αν δεν είχε κάνει κάτι ηρωικό όπως και ο ποντικός του Βέλθουις, δε θα γινόταν αποδεκτός. Αντίθετα θυμηθήκαμε τον Έλμερ που τον δέχονταν από την αρχή έτσι όπως είναι χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτε.
  Φτιάξαμε τους κατοίκους των διάφορων χωρών που γνώρισε ο Πορφύριος στη φυλακή.
  

  

  Ζωγραφίσαμε τα συναισθήματα του Πορφύριου αλλά και των ασπρικανών.
  

  

  

  

  

   

  Παρακολουθήσαμε το μικρό βίντεο για την ιστορία της Ειρήνης, ενός μικρού προσφυγόπουλου αλλά και το βίντεο «Τα γυαλιά της διαφορετικότητας».
  

  

  
  Ένα σύντομο βίντεο για τη σημασία της εξωτερικής εμφάνισης:
  
  

  
  Και βέβαια το πιο συγκλονιστικό: 
  
  

   

  Συνεχίζεται....