Πρόσφυγες - Βιωματικό εργαστήρι ενσυναίσθησης

Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι περνούν οι πρόσφυγες/ξένοι (η αλήθεια εδώ για όποιον αντέχει) που έρχονται στο νησί μας ήρθε ένας "ξένος" από το ΦΑΡΟ (τον οποίο εξήγησα ότι εγώ ξέρω και εμπιστεύομαι) στην τάξη μας, με τη βαλίτσα του για να πάμε ταξίδια μαζί του.

• Μας προσκάλεσε να πάμε ένα μακρινό ταξίδι με τη φαντασία μας σε ένα ξένο τόπο και να γνωρίσουμε ένα φίλο και να παίξουμε μαζί του. Έπειτα ζωγραφίσαμε το φίλο μας και τα παιχνίδια που παίξαμε.

• Έπειτα παρουσιάσαμε τον/ην νέο μας φίλο/η, είπαμε τι παιχνίδια παίξαμε, πως φτάσαμε στον προορισμό μας και αν περάσαμε καλά.

• Μετά ακούσαμε τις ειδήσεις που ανακοίνωναν πως στη χώρα του φίλου μας έγινε πόλεμος.
• Φανταστήκαμε πως είμαστε εμείς ο φίλος μας και πως πρέπει να φύγουμε από τη χώρα μας για να γλιτώσουμε.
• Στο πίσω μέρος της ζωγραφιάς μας φτιάξαμε τη βαλίτσα μας και κληθήκαμε να βάλουμε μέσα μόνο 5 πράγματα. Οι πιο πολλοί έβαλαν παιχνίδια, αυτοκόλλητα, το κρεβάτι τους, ρούχα και παπλώματα.

• Ο καθένας παρουσίασε τι έβαλε μέσα στη βαλίτσα του πριν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι. 

• Είχαν να κάνουν ένα μακρύ δρόμο με τα πόδια γιατί πια δε μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν άλλα μεταφορικά μέσα. Κουβαλούσαν πάντα τη βαλίτσα τους μέσα στη ζέστη ή το κρύο.
• Στο δρόμο υπήρχαν βόμβες και όπλα που πυροβολούσαν. Κάποιοι βρήκαν φακούς ή κιάλια και τα πήραν μαζί τους στο ταξίδι τους γιατί θα τους χρειάζονταν.

• Έφτασαν στη θάλασσα, όμως η φουσκωτή βάρκα ήταν μικρή και για να τους χωρέσει όλους, ο καπετάνιος της βάρκας τους είπε να πετάξουν τις βαλίτσες τους. Και ύστερα τους πήρε τους φακούς για να μην τους καταλάβανουν από το φως, μια που ήταν νύχτα.

• Αφού πέταξαν ό,τι κρατούσαν, έβαλαν σωσίβια και με δυσκολία στριμώχτηκαν όλοι στη βάρκα, προσέχοντας να μην πέσει κανείς στη θάλασσα, γιατί δεν ήξεραν κολύμπι. Κι όμως όταν πλησίαζαν στο νησί κάποιος με ένα μαχαίρι τους ξεφούσκωσε τη βάρκα και κινδύνευσαν να πνιγούν.

• Έφτασαν νύχτα αργά στη Σάμο, σε ένα μέρος ασφαλές (γωνιά ΑμεΑ, συναισθημάτων, προσφύγων). Εκεί βρήκαν ένα φως και το άναψαν για να δουν και να ζεσταθούν. Ήταν πια ασφαλείς, μακρυά από τον πόλεμο, τις βόμβες, τα όπλα, τον καπετάνιο που τους πήρε ό,τι είχαν και τη θάλασσα που παραλίγο να τους καταπιεί.

• Στη Σάμο βρήκαν τους φίλους τους που τους είχαν επισκεφθεί στην αρχή στις διακοπές, τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Εκεί οι φίλοι τους άνοιξαν το χέρι τους και τους έδωσαν ό,τι μπορούσαν για να τους βοηθήσουν: ρούχα, παιχνίδια, φαγητό. Όλα αυτά τα ζωγράφισαν στην παλάμη τους και με αυτό έφτιαξαν το δέντρο της αλληλεγγύης.

• Το συζήτησαν με τον κύριο Μπάμπη Γεννιά που είχε την καλοσύνη να μας συντροφέψει σε αυτό το ταξίδι ενσυναίσθησης.

• Το δέντρο μας μπήκε στη γωνιά του πολέμου, μαζί με τις φωτογραφίες της Βούλας Παπαϊωάννου, την "Κραυγή" του Μουνκ, την "Γκουέρνικα" του Πικάσο, τις φωτογραφίες από τα παιδιά της Συρίας.

• Όταν αποχαιρετίσαμε τον "ξένο" με τη βαλίτσα του, ζήτησα από τα παιδιά να ζωγραφίσουν τι τους άρεσε περισσότερο.

• Έπειτα τους ζήτησα να μου πουν ένα συναίσθημα που ένιωσαν στο εργαστήρι. Τα περισσότερα πολύ φυσικά μου είπαν χαρά, γιατί παίξανε, γιατί κάνανε κάτι διαφορετικό. Αυτό ήταν το πάνω πάνω.
• Τότε τους ζήτησα σε δεύτερο γύρο ένα δεύτερο συναίσθημα και εκεί βγήκε η ουσία: θυμός, λύπη, φόβος, γιατί έπεφταν βόμβες, γιατί πετάξαμε τις βαλίτσες μας, γιατί μας πήραν τους φακούς, γιατί μπορεί να πέφταμε από τη φουσκωτή βάρκα.

• Τέλος τα ρώτησα, τελικά τι χρειάζεται ένα παιδί; Πιστέψτε οι απαντήσεις βγήκαν αληθινά από μέσα τους. Ένα κρεβάτι είπε ένα κοριτσάκι που είχε πετάξει τη βαλίτσα του με το κρεβάτι. Ρούχα, φαγητό, σπίτι, μαμά και μπαμπά, παιχνίδια,  σχολείο, ειρήνη, χώρα! Ό,τι είχαν χάσει έστω και για λίγα λεπτά στο εργαστήρι! Είναι οι πιο αυθεντικές και ειλικρινείς απαντήσεις που έχω πάρει από παιδιά για αυτό το θέμα τόσα χρόνια που δουλεύω.
• Ολοκληρώνοντας τους έδειξα φωτογραφίες από τη Unicef με χαρούμενα παιδιά του κόσμου, γιατί υπάρχουν και αυτά. Τις προσθέσαμε και αυτές στη γωνιά του πολέμου για να βάλουμε και την ειρήνη. Διότι υπάρχει και αυτή!!!!

 Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον κύριο Μπάμπη Γεννιά αλλά και όλους όσους δουλεύουν στο ΦΑΡΟ για τη συνεργασία μας όλα αυτά τα χρόνια, που μας βοηθάνε να φωτίσουμε πτυχές της ψυχής και της ζωής μας.