"Είναι εντάξει"!!!! (Ό,τι κι αν νιώθω)

Στο μακρινό 2005-2006 είχα κάνει ένα πρόγραμμα συναισθηματικής αγωγής (πολύ πριν από το πρόγραμμα  "Βήματα για τη ζωή") με όλη του την ουσία και τον άξονα στον τίτλο: "Είναι εντάξει! (Ό,τι κι αν νιώθω). Βασισμένο στη θεωρία του Paulo Freire  με τις αξίες της  Eleutheropedie του Daniel Le Bon και την πρακτική εφαρμογή του θεατρικού παιχνιδιού του Λάκη Κουρετζή και κυρίως του θεάτρου του καταπιεσμένου του Augusto Boal.

Αυτό το "Είναι εντάξει"  να νιώθω οποιοδήποτε συναίσθημα δυσάρεστο ή ευχάριστο, το έχω δεχθεί κι εγώ σαν δώρο από την Έρση Ζαράγκαλη. Δεν υπάρχει λόγος να νιώθω τύψεις επειδή ένιωσα θυμό (η διαφοροποίηση είναι στο πως μπορώ να τον εκφράσω). Τώρα πια έχουμε αρχίσει να το συνειδητοποιούμε. Τότε τα δυσάρεστα συναισθήματα αντιμετωπίζονταν ως "ταμπού", ως κάτι κακό που μπορεί να νιώσει ένα παιδί π.χ. να ζηλέψει το μωράκι που ήρθε ή να θυμώσει με τη μαμά που το γέννησε. Ενίοτε αυτό το πρόγραμμα το έκανα κι άλλες χρονιές μέσα στην τάξη. Ενδεικτικές και ελάχιστες δραστηριότητες μπορείτε να δείτε εδώ και  εδώ.

Αυτή λοιπόν τη  φράση  τη χρησιμοποιούσα πολύ και το 2006-2007 που είχα τη τύχη να συνεργαστώ στο νηπιαγωγείο Πυθαγορείου με τη νεοδιόριστη και εξαιρετική συνάδελφο Αντιγόνη Τσίτσιλα. Έκτοτε η Αντιγόνη έφυγε από τη Σάμο, κι εκτός των άλλων ξεκίνησε να γράφει πολύ ενδιαφέροντα βιβλία για παιδιά και ενηλίκους. 

Πριν λίγες μέρες με πολύ χαρά και μεγάλη συγκίνηση έμαθα από την ίδια ότι το τελευταίο της βιβλίο για παιδιά είναι εμπνευσμένο ακριβώς από αυτή τη φράση και ουσία. Το βιβλίο της λοιπόν "Είναι εντάξει" ασχολείται ακριβώς με τα συναισθήματα των παιδιών και κυρίως την αποδοχή των συναισθημάτων, ΟΛΩΝ των συναισθημάτων και όπως μου είπε, το εμπνεύστηκε από εκείνη την εποχή που με άκουγε να το χρησιμοποιώ συχνά. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα και θυμήθηκα τους ομόκεντρους κύκλους και κυματισμούς του Ίρβιν Γιάλομ.

Είχα την τύχη να το διαβάσω (και μάλιστα με προσωπική αφιέρωση) και το βρήκα εξαιρετικό (μαζί με την εικονογράφηση της Ιωάννας Καλοστεφάνου). Περνάει ακριβώς αυτό το ανθρώπινο μήνυμα στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους: αποδέχομαι τα συναισθήματά μου, είναι δικά μου και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, είναι κομμάτι από εμένα και αυτά. Αν τα απορρίψω ή τα φορτώσω με ενοχές είναι σαν να μην αποδέχομαι τον εαυτό μου. Το πως θα τα εκφράσω ή θα τα διαχειριστώ είναι άλλο κομμάτι. Η αρχή γίνεται με την αναγνώριση (και η γνώση της σωστής λέξης είναι σημαντική και βοηθάει στη συναισθηματική έκφραση π.χ. δεν είναι το ίδιο η στενοχώρια με τη λύπη ή ο θυμός με την οργή κ.λ.π.) και με την ΑΠΟΔΟΧΗ, με την καλοπροαίρετη υποδοχή και αποδοχή. Πόσο μα πόσο σημαντικό! Και βέβαια τα συναισθήματά μας δεν είναι ούτε αρνητικά, ούτε θετικά! Τα συναισθήματα είναι  συναισθήματα, κάποια τα βιώνουμε ευχάριστα και κάποια δυσάρεστα.

Όλα τα παραπάνω πραγματεύεται το βιβλίο της Αντιγόνης. Μάλιστα στο τέλος έχει πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις δραστηριοτήτων με το πολύ ιδιαίτερο "φιδάκι των συναισθημάτων". Εδώ μπορείτε να δείτε κάποιες σελίδες από το εσωτερικό.

Είναι μεγάλη μου χαρά που έφτασε στα χέρια μου και το διάβασα, και κυρίως που περνάει αυτή την απλή αλλά πανανθρώπινη αλήθεια... 

Ε Ι Ν Α Ι   Ε Ν Τ Α Ξ Ε Ι !!!!

Καλοτάξιδο Αντιγόνη😊

 

 

Πρόταση κατασκευών με gnomes και υλικά από τη φύση

Τι πιο όμορφο από προσωπικά δωράκια φτιαγμένα από τα χέρια μας. Έτσι στις συναδέλφους αλλά και σε αγαπημένους μου ανθρώπους είπα να χαρίσω μια κατασκευή που εμπνεύστηκα με υλικά κυρίως από τη φύση: ξύλα, κουκουνάρια, κυπαρισσόμηλα και εκτυπωμένα και πλαστικοποιημένα gnomes! Τα κόλλησα με πιστολάκι σιλικόνης.

Και του χρόνου!

 

Παγκόσμια ημέρα ΑΜΕΑ

 Στις 3 Δεκεμβρίου τιμήσαμε στο σχολείο μας με τη συνεργασία του ΚΕΔΑΣΥ την Παγκόσμια Ημέρα ΑΜΕΑ. Μας επισκέφθηκαν οι κυρίες Καράκη Δήμητρα και Ιωσηφίδου Κυριακή.

Με την κυρία Κυριακή ασχοληθήκαμε κυρίως με την κώφωση. Συζητήσαμε, παρακολουθήσαμε το  βίντεο "Βλέπω... νιώθω... ακούω..." με πραγματικά κωφά παιδιά που μας παρουσίαζαν μια ιστορία φιλίας και συμπερίληψης, μάθαμε για τη νοηματική γλώσσα, τους αριθμούς από το 1-10, παρουσιάσαμε έννοιες στη νοηματική και μάθαμε μια σημαντική λέξη που τη γράψαμε κιόλας, τη λέξη ΑΓΑΠΗ.

 

Με την κυρία Δήμητρα ασχοληθήκαμε κυρίως με τις κινητικές αναπηρίες. Συζητήσαμε τι μπορούμε να κάνουμε ή τι δεν πρέπει να κάνουμε π.χ. επειδή κάποιος είναι ανάπηρος δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι χρειάζεται και βοήθεια. Επιπλέον με αφορμή ένα βίντεο με κινούμενες εικόνες συζητήσαμε τι κάνουμε και πως πλησιάζουμε έναν άνθρωπο με αναπηρικό αμαξίδιο π.χ. κατεβαίνουμε στο ύψος του, μιλάμε στον ίδιο και όχι στο συνοδό του κ.ά.. Έπειτα χωριστήκαμε σε ζευγαράκια όπου ο ένας ήταν καθηλωμένος σε καρεκλάκι/αμαξίδιο και ο άλλος ήταν συνοδός. Προσπαθήσαμε να βιώσουμε έστω και για λίγο τα βιώματα ενός ΑΜΕΑ και ενός συνοδού. Στο τέλος συζητήσαμε και ζωγραφίσαμε τα βιώματά μας, τι μας άρεσε, τι δε μας άρεσε.

 

Ευχαριστώ από καρδιάς τις κυρίες αλλά και την προϊσταμένη του ΚΕΔΑΣΥ κ. Μακρή για την αγαστή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια! Η αξιοπρεπής και επιστημονική παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύτιμη για το νησί μας.

Πολύ περισσότερο υλικό για τη θεματική ΑΜΕΑ εδώ.