Νομίζω ότι σήμερα τα παιδιά κατανόησαν πλήρως τι έγινε στο Πολυτεχνείο. Στο ενδιάμεσο κάναμε (ενώ ακούγαμε το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου) κάναμε παύσεις και συζητάγαμε. Τι νιώθουν τώρα οι φοιτητές; Τι μπορεί να νιώθουν οι φαντάροι; Τι ο οδηγός του τανκς; Και στο τέλος τους είπα το εξής απλό παράδειγμα γιατί έχουμε πολλά παιδιά στρατιωτικών φέτος. Τι θα ένιωθαν οι μπαμπάδες σας αν μια μέρα έβγαινε ένας παράφρων αρχηγός κι έλεγε να στείλουν όλες τις νηπιαγωγούς στην εξορία γιατί είναι νηπιαγωγοί. Κι εμείς κλεινόμασταν μέσα στο νηπιαγωγείο και κάναμε κατάληψη. Ας υποθέσουμε πως ο δικτάτορας έστελνε τους στρατιωτικούς γονείς σας με τα όπλα και τα τανκς έξω από το νηπιαγωγείο. Πως θα ένιωθα εγώ που θα έβλεπα απέναντί μου τον μπαμπά σου που γνωριζόμαστε, που ζούμε στο ίδιο χωριό; Πως θα ένιωθε εκείνος που θα καλούνταν να πυροβολήσει τη νηπιαγωγό του παιδιού του;
Οι εικόνες απαντούν μόνες τους...
