Ένας βιωματικός εορτασμός της ημέρας κατά της ενδοσχολικής βίας

Χθες είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο νηπιαγωγείο τα παιδιά του Β2 της δεύτερης τάξης του Γυμνασίου Πυθαγορείου. Τα παιδιά (κάποια ήταν και μαθητές μου παλιοί!!!) στα πλαίσια του δικού τους προγράμματος για την ενδοσχολική βία, θέλησαν να κάνουν μία προληπτική και βιωματική παρέμβαση για το θέμα, στο νηπιαγωγείο! Ήρθαν μαζί με τις υπεύθυνες καθηγήτριες κ. Μόρφου και κ. Χατζή.

• Αρχικά, μαζί με την κούκλα που έφτιαξαν, την Αγάπη, διάβασαν στα παιδιά ένα βιβλίο, το : "Πες μου γιατί... δεν έχουμε όλοι το ίδιο χρώμα;". Σε κάθε σελίδα έκαναν ερωτήσεις και προτάσεις στις οποίες συμμετείχαν όλα τα παιδιά.

• Μίλησαν στα παιδιά για το τι είναι σχολικός εκφοβισμός, τι μορφές παίρνει, πως μπορεί να βιωθεί και έκαναν μια σύντομη συζήτηση με τα νήπια. Χάρισαν στα παιδιά αφισάκια που είχαν φτιάξει.
• Ύστερα έβγαλαν το σεντόνι που είχαν σχεδιάσει τα ίδια και έπαιξαν μαζί με τα νήπια το παιχνίδι συνοχής της ομάδας με τη μπάλα που προσπαθούμε να την κρατήσουμε όλοι μαζί πάνω στο σεντόνι.

• Κατόπιν έδωσαν ίδια ανθρωπάκια στα παιδιά και τους ζήτησαν να τα ζωγραφίσουν όσο πιο διαφορετικά μπορούσαν. Κι αυτό έγινε.

• Με τα ανθρωπάκια αυτά έφτιαξαν δύο αφίσες με παιδιά χέρι - χέρι πάνω σε έναν φανταστικό/ιδανικό κόσμο.

• Ολοκλήρωσαν την παρέμβασή τους φτιάχνοντας ένα μεγάλο κύκλο (μικροί και μεγάλοι), τραγουδώντας και χορεύοντας το "Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια..).

• Η ομαδική αγκαλιά στο τέλος ήρθε από μόνη της!

Ειλικρινά ήταν μια συγκινητική και όμορφη συνεύρεση, που πήγε εξαιρετικά καλά. Τα μικρά ενθουσιάστηκαν με τους "γίγαντες" που τα επισκέφθηκαν και έπαιξαν μαζί τους. Αλλά και οι έφηβοι (που έχασαν μέρος της εκδρομής τους για να έρθουν) νομίζω ότι το ευχαριστήθηκαν ιδιαίτερα).

Όταν έφυγε το Γυμνάσιο και συζητήσαμε τις εντυπώσεις μας είπαμε να φτιάξουμε κι εμείς τη δική μας αφίσα. Ξεκίνησα λοιπόν με τη αφίσα με τα ανθρωπάκια ακολουθώντας την εξαιρετική προσέγγιση της Πιτσίνας αλλά και της Διόνης. Τα σημάδια από τα λόγια του λεκτικού αλλά και του σωματικού εκφοβισμού δεν έβγαιναν εύκολα. Στο άλλο ανθρωπάκι με τα γλυκά λόγια άφηναν καρδούλες. Σχεδόν κουκλοθεατρικά οδηγήσαμε το ένα ανθρωπάκι στο θύμα της βίας και του δώσαμε όπλα: το ΜΙΛΑ και τη ΦΙΛΙΑ! 

Το κάναμε και βιωματικά: διάλεξα τον πιο μικροκαμωμένο της τάξης και εγώ έκανα τον νταή πηγαίνοντας απειλητικά απέναντί του. Τι να μου κάνει; Όταν όμως σήκωσα όλα τα παιδιά δίπλα στον μικρούλι, κατάλαβαν και τα ίδια ότι ήταν πιο δυνατά απέναντί μου.

Όσο για τις γωνιές με το πουλάκι και τον Κέλσο, σας λέω πως ήδη έχουν αρχίσει και λειτουργούν πολύ ικανοποιητικά!

Τα παιδιά με τα μετάλλια του Κέλσο, λένε ΣΤΟΠ στον σχολικό εκφοβισμό.