Μακάρι να είχα έναν μαγικό μαρκαδόρο τότε...

Με θυμάμαι πρώτη μέρα νηπιάκι στα 5 με τη ροζ καρώ ποδίτσα (ναι, δεκαετία '70 βλέπεις!).

Πρώτη μέρα νηπιαγωγείο! Ένας καινούριος άγνωστος κόσμος, μιας άλλης εποχής με τα ξύλινα συμπαγή θρανία αλλά και τα μικρά καρεκλάκια. Ομολογώ πως το νηπιαγωγείο ήταν το καλύτερο σχολείο που πήγα ποτέ μου! Μετά αγάπησα μόνο το Πανεπιστήμιο!

Την πρώτη μέρα όμως δεν ήξερα, δε φανταζόμουν αυτόν τον υπέροχο κόσμο που θα ανοιγόταν μπροστά μου (κι ας ήταν άλλες εποχές). Τι άγχος, τι αγωνία, κάποια δάκρυα όταν έφυγε η μαμά...

Έτσι, όταν διάβασα την εξαιρετική ανάρτηση του συναδέλφου Απόστολου Πάππου στο υπέροχο: www.elniplex.com (εδώ), δε μπορούσα παρά να συγκινηθώ, να θυμηθώ τα δικά μου και να αυξήσω την ενσυναίσθηση μου γι' αυτά τα μικρά πλασματάκια που θα πρωτοσυναντήσουμε  στον αγιασμό. 

Αποφάσισα λοιπόν, να ακολουθήσω κατά γράμμα την πρόταση του συναδέλφου και να φτιάξω την επιστολή, ακριβώς όπως την προτείνει (δεν άλλαξα τίποτε από το φοβερό κείμενό του, παρά μόνο τον αριθμό των νηπιαγωγών).

Η διαφορά είναι ότι το μεταποίησα σε επιστολή και σας το ανεβάζω. Δε νομίζω πως υπάρχει καλύτερο δωράκι γι' αυτά τα μικρά!

Το δικό μας θα βγει έτσι:

Καλή και μαγική αρχή να έχουμε λοιπόν...