Έφτιαξα και φέτος τα ημερολόγια της τάξης μου και τα ανεβάζω μήπως σας φανούν χρήσιμα (άργησα να τα ανεβάσω αλλά που μυαλό φέτος). Καλή δύναμη συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
17.9.20
"Θέλω να μοιάσω στους μαθητές μου" Με τη ματιά των νηπιαγωγών
Μία από τις αγαπημένες μου στήλες στο εξαιρετικό www.elniplex.com είναι της συναδέλφου Lady Britt με τον τίτλο ¨"Αγαπημένο μου ημερολόγιο". Σε αυτή τη στήλη διάβασα το παρακάτω κείμενο που έβαλε λέξεις σε όλο αυτό που ζω/ζούμε τις πρώτες μέρες στο νηπιαγωγείο, συν τις φετινές δυσκολίες με τον κορονοϊό. Εξαιρετικό. Την ευχαριστώ από καρδιάς για τα κείμενά της.
"Μια συνάδελφός μου κρεμάει τις μάσκες των παιδιών σε κρεμαστράκια. Μια άλλη τις βάζει σε πολιμπάγκ και μια άλλη ζήτησε από τους γονείς σακουλάκια σάνιτας με το φερμουάρ. Μια τέταρτη ζήτησε ταπεράκια από όλους (ξεχάστε τα μπισκότα, τα μισά τάπερ πλέον έχουν μάσκες μέσα) και μια άλλη πήρε σκληροχαρτόκουτα με συρταράκια.
Περνάμε πολύ ωραία στο νηπιαγωγείο, παιδιά. Βάλε μάσκα, βγάλε μάσκα, ανέβασε μάσκα, μη δαγκώνεις τη μάσκα, βάλε στο σακουλάκι με τις χρησιμοποιημένες τη μάσκα, βγάλε μία καινούρια από το άλλο σακουλάκι, βάλε αντισηπτικό, πλύνε χέρια με σαπούνι, σκούπισε με πετσέτα, πού είναι η πετσέτα μου, να πάρε χαρτί κουζίνας τώρα αφού ξέχασε η μαμά να σου βάλει…
Μην κολλάτε μεταξύ σας, με αυτό το παιχνίδι παίζουν δύο, όχι τέσσερις μαζί, φταρνίστηκες, πήγαινε να πλυθείς, τρέχει η μύτη του Γιαννάκη. Ωχ… Κυρία Γιάννα (καθαρίστρια), έλα σε παρακαλώ λίγο να κάνουμε μία απολύμανση στα παιχνίδια. Διάλειμμα. Στοπ. Μην τρέχετε γρήγορα. Μην την τραβάς, θα τη ρίξεις κάτω (το τελευταίο που θες τώρα είναι ατύχημα).
Η Μαρία δε θα έρθει σήμερα, έχει πυρετό. Ώχ… Ξέρουμε κάτι περισσότερο; Ωχ…
Πού είναι η τσάντα μου; Πού είναι το παγούρι μου; Πού είναι η πετσέτα μου; Πού είναι το σακουλάκι με τις καθαρές μάσκες; Πού είναι το σακουλάκι με τις χρησιμοποιημένες μάσκες; Πού είναι το φαγητό μου; Στο ψυγείο. Πού είναι το ψυγείο; Στην κουζίνα; Πού είναι η κουζίνα; Εδώ, παιδί μου.
“Μίλα πιο δυνατά, δε σε ακούω” (εννοώ πίσω από τη μάσκα).
“Κυρία αυτό το παιδάκι με τη μάσκα με έσπρωξε…” (όλα φοράνε μάσκα)
Μου έρχεται στο νου εκείνος ο δύσμοιρος έγχρωμος στην Αμερική. I can’t breathe. Όχι, δεν έχουμε δυο βουνά με στολές να μας έχουν ακινητοποιημένους. Αλλά δε μπορώ να αναπνεύσω. Έχει 30 βαθμούς έξω. Τα παράθυρα αναγκαστικά ανοιχτά, ερκοντίσιον ούτε για αστείο. Δεν μπορώ να αναπνεύσω να πάρει, μια μάσκα κολλημένη πάνω μου συνέχεια. Κι ύστερα κοιτάζω τα παιδιά. Προσπαθούν. Προσπαθούν πολύ τα μικράκια μου. Τεσσάρων και πέντε χρονών είναι, ρε παιδιά. Και τα καταφέρνουν αρκετά καλά. Καλύτερα κι από εμένα.
“Κυρία ο μπαμπάς μου είπε να την κατεβάζω όταν δε με βλέπεις να παίρνω ανάσα”. Φοβάται ο κόσμος. Γίναμε και αστυφύλακες μάσκας. Δεν χρειάζεται να μη σε βλέπω πουλάκι μου. Πάμε έξω. Διάλειμμα μάσκας όλοι. Αχ… Είδαμε επιτέλους και το υπόλοιπο πρόσωπο.
Τα παιδιά γκρινιάζουν λιγότερο από εμένα. Τα παιδιά υπομένουν καρτερικά το πρωτοφανές. Δεν το αποδέχονται. Δεν το δικαιολογούν. Το υπομένουν.
Θέλω να μοιάσω στα παιδιά. Θέλω να μοιάσω στους μαθητές μου…".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.
